Opgeven of Volhouden

Ik hoor het geluid van autobanden over de sneeuw. Snel schuif ik de gordijnen iets opzij. Yes! Weer een prachtige diep blauwe lucht. Je ziet dat het vriest. Als ik terug mijn bed in kruip voelt het als een warme kroeg met vrienden. Nog even echt wakker worden. Een mooi dag voor de boeg.

Op stal aangekomen heeft Famke de paarden al klaar staan. Moos en Grobbel zijn geborsteld en opgezadeld. Grobbel duwt als begroeting zijn hoofd in mijn oksel. We gaan meteen op pad. Het eerste stuk voorzichtig aan, in het bos hebben de paarden beter grip. Damp uit hun neusgaten. De kou op onze wangen.

Rustig stappen we over witte paden en langs besneeuwde bomen. Soms een wandelaar of een vogel die opvliegt. We hebben het bos voor onszelf.

Dan een bekend knerpend geluid van een Harley, welke snel dichterbij komt. Normaliter krijg ik daar een flinke glimlach van, maar nu niet! Grobbel schrikt al als er een onverwachte kliko of sneeuwpop op straat staat. Hij is nu echt van streek.

Een flinke bok en hij gaat er in volle galop vandoor. Met grote moeite kan ik in het zadel blijven. Famke spoort Moos aan en probeert ons bij te houden. Na nóg een bok vlieg ik uit het zadel en kan me nog net aan de nek van Grobbel vastklampen.

"Je moet terug in het zadel" roept Famke zo'n vijf meter achter me. "Zo gaat het verkeerd!" Ondanks dat ik bijna van Grobbel val, vraag ik me af waarom Famke eigenlijk achter me aankomt. Open deuren intrappen kan ik zelf wel. Geklemd om Grobbel's nek weeg ik twee opties af: loslaten, eraf vallen en opgeven óf zorgen dat ik de touwtjes weer in handen krijg. De laatste lijkt mij het beste, maar de enige manier om dat voor elkaar te krijgen is Grobbel weer rustig krijgen.

Ik moet mijn paniek ombuigen in vertrouwen. Paarden voelen immers alles. Als de beste. Een paar diepe ademhalingen en de gedachte, eigenlijk meer de overtuiging, dat ik toch zeker niet ga opgeven en van een paard af ga donderen. 

Mijn hart gaat rustiger kloppen en ik krijg weer vertrouwen in mezelf. Ik fluister zachtjes tegen Grobbel dat het allemaal goed komt. Dat ik bij hem ben. De woorden maken eigenlijk niet uit. Hij voelt het. Hij voelt mij. Zijn galop wordt iets rustiger en ik durf langzaam terug te zakken van z'n hals naar het zadel.

Vanuit het zadel voelt hij mijn benen weer strak om zich heen. De teugels heb ik ook weer op de juiste manier in handen. Grobbel voelt mijn controle en gaat over in draf. Famke kan daardoor naast ons komen. "Dat heb je goed gedaan! Probeer hem in stap te krijgen." Daar kan ik wat mee en het lukt.

Een diepe ademhaling en een trotse klop op Grobbel's hals. Daar zijn we samen mooi doorheen gekomen.