Opvoeden: NIET zoals het hoort

“Ik hoéf al geen toetje meer!” 
Bam! De deur wordt dichtgesmeten en luid stampvoetend loopt mijn dochter van 11 de trap op naar haar kamer.
“Zo, die is weg” vat mijn zoon van 12 kort samen.
Na ongeveer 5 minuten haal ik diep adem en loop haar achterna. Ze ligt op bed te lezen. Ik zeg niks, ga bij haar zitten en leg mijn hand op haar rug. Het enige wat ik denk en voel is hoe lief ik haar vind. Een tijdje later zegt ze heel gewoon “papa, kijk eens wat een schattig egeltje”. Ik beaam het en vraag of ze een toetje wil. “Ja, lekker. Mag het op mijn kamer”. “Tuurlijk”.

Zomaar één van de velen voorvallen, waar we voorheen drama en ruzie om maakten.
Kom terug! Zo praat je niet tegen je ouders. We slaan hier niet met deuren. Ga zitten, we eten samen aan tafel. Zoals het hoort.

Opvoeden is misschien wel het moeilijkste wat er bestaat. Zelfs als je heel consequent bent en duidelijk grenzen stelt blijft het ingewikkeld. Iedereen heeft goedbedoelde adviezen. Dan is het lastig om datgene te doen waarvan jij denkt dat dat het juiste is.

- “Pap ik vind dit écht niet lekker hoor”
Eten kun je niet dwingen en ze moeten wel proeven maar een bord leeg eten is onzin. Vooral zelf voelen of ze genoeg hebben. Melk, de witte motor, is trouwens helemaal niet zo gezond.

- Laat maar huilen hoor, is zo over.
Ik heb mijn kinderen nog nooit ergens huilend achtergelaten. Net zolang troosten totdat ze zelf stopten met huilen, aangaven dat het veilig genoeg was en dat ik mocht gaan.

- “Wil je me afdrogen en aankleden”
Ik doe dat soms nog steeds bij mijn dochter, gewoon omdat ze dat fijn vindt. In de loop der jaren ben ik erachter gekomen dat kinderen veranderen als ze eraan toe zijn. Ze blijven echt niet tot hun 18e bij je in bed liggen. Je hoeft niet eeuwig hun brood in 8 stukjes te snijden. Kijk vooral wat een kind wil en luister niet naar de buurvrouw die vindt dat een elfjarige dat toch allemaal zelf moet kunnen.

- Een flinke jongen huilt toch zeker niet. Kusje of snoepje erop en óver.
Een kind bepaalt wanneer het over is, niet papa. Daarnaast is het zeer waarschijnlijk niet die pijnlijke knie waarom gehuild wordt maar zit er iets heel anders dwars. Lekker uit laten huilen.
Emoties moeten eruit. 
Opkroppen en wegduwen zorgt alleen maar voor dure therapieën op 30 -of 40 jarige leeftijd. Bedroefd huilen mag. Blij lachen ook. Boosheid mag je uitten. Bang veiligheid zoeken is goed. Als ouders mag je mee-voelen en vooral niet weg-praten.

Zo zijn er legio voorbeelden van goed Calvinistische, naar spruitjes ruikende, meningen over hoe het allemaal hoort. Ik ben me er overigens wel van bewust dat mijn kinderen, als ze later zelf kinderen krijgen, de opvoeding ook weer héél anders zullen doen.

Opvoeden zoals het hoort is echter wel het slechtste wat je kunt doen. Wij bepalen zelf hoe wij vinden dat we de kinderen het best kunnen opvoeden. Het allerbelangrijkste is volgens mij de situatie, maar nog meer het specifieke kind. 
Goede theorieën, maar als je pubers hebt is een olifantenhuid soms beter. Zeker als ze zwaar zuchtend beweren dat jij echt stom bezig bent. 

Toch bedenk ik me ook dan: Kijk, luister en leer van je eigen kinderen.